Merhaba Arkadaşlar,
Trabzonspor’un 67.Kongresi, belki de tarihinin en melankolik,kritik ve ilginç kongrelerinden biriydi..
3 Temmuz’un, sonunda kendi renktaşlarımızın da ruh halini bozduğunu, Akhisar maçı sonrası neredeyse tek başına bütün kirli futbol dünyasıyla savaşan Sadri Şener Başkanımıza yapılan hakaret ile öğrenmiş olduk..
Kendi çıkarlarına ya da bakış açısına göre hareket etmeyen insanlara sadece eleştiri yerine kolayca hakaret edebilen bir topluma dönüştü Türkiye..Kendi değerlerine bile tahammülsüz bir topluma..
Sadri Başkan da, Şenol hocamız da belki eleştirilebilecek çok şey yaptılar..Ancak asla hakareti hak etmediler.
İkisi de aslında şike süreci sonuçlanana kadar kalmaları gerekirken, süreç yorgunluğundan diyelim,ayrıldılar.. Şike dünyasıyla birlikte “ortak sevince” boğuldu hakaret sahibi renktaşlar…
Adaylarla ilgili her şey, tüm detaylarıyla tartışıldığı için, tekrar bir profil analizine girmeyi doğru bulmuyorum.
Her ne kadar adayların birbirine çamur atmamaya itina göstermesi sevindirici olsa bile, sandıklardan çıkacak olan oyların önceden tahmin edilebilmesi “acaba usulen bir tiyatro kongresi” mi izliyoruz sorularını özellikle 13.sandıkla birlikte akla getirdi…
Hem şike süreci, hem de takım/kulüp stratejisinin hayati olduğu bu dönemde soru işaretlerinin pozitif cevabını bulmasını beklemekten başka şansımız yok maalesef…
Son cümleyi “maalesef” ile bitirmemin nedeni ilk 3 günde yapılan hamleler : Sportif direktör Fatih Tekke, yardımcı antrenör Hami Mandıralı, Mustafa Reşit hocamızın tercih edilmesinin sevindirici olmasının yanında Tolunay Hoca’nın gönderiliş biçimi, Devir teslim törenine damga vuran 25 dakikalık gecikme…
Yanılan biz, Kazanan Trabzonspor olsun..
